ตอนที่ 20 ไนติงเกล
“อย่าได้กลัวไปเลย ฝ่าบาท ข้าไม่ได้มาเพื่อทำร้ายท่าน ข้าเพียงแค่อยากสนทนาด้วยเล็กน้อย”
ก็แย่ล่ะ!! นี้คือวิธีที่เจ้าเอาไว้บอกคนอื่นว่าเจ้าอยากคุยด้วยรึ? โรแลนด์เก็บกลืนความกลัว ก่อนจะหันมาอย่างช้าๆ สถานการณ์ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ
ด้วยแสงจางๆของเทียน โรแลนด์เห็นอีกฝ่ายแม้จะไม่ชัดเจนมากนัก นางนั่งอยู่บนเตียงของเขา ร่างกายและศีรษะถูกปกปิดไว้ด้วยผ้าคลุมเขาจึงไม่สามารถเห็นรูปร่างและใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายได้ เพราะแสงเทียนเงาของนางปกคลุมพนังห้องไปกว่าครึ่ง
“เจ้าเป็นใคร?”
“ข้านั้นไร้นาม หากแต่เหล่าพี่น้องเรียกข้าว่าไนติงเกล” นางยืนขึ้นก่อนจัดผ้าคลุม แล้วจึงคุกเข่าลงหนึ่งข้างเช่นเดียวกับเวลาที่เหล่าขุนนางทำ “ก่อนอื่นข้าขอขอบพระทัยฝ่าบาท โรแลนด์ วิมเบิลดัน”
ขอบคุณ? โรแลนด์มองไปยังผิวเสื้อคลุมบางส่วนที่เปล่งประกายออกมาเมื่อต้องแสงเทียน มันเป็นสามเหลี่ยมสามอัน พร้อมกับดวงตาที่อยู่ตรงกลาง … เขาเคยเห็นมันมาก่อน
“รอยสลักบนเหรียญคือเนตรปีศาจแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เป็นตราสัญลักษณ์ของสันนิบาติแห่งพันธมิตรเหล่าแม่มด”
ในหัวของเขา คำพูดของบารอฟดังก้องขึ้นมาอีกครา
“เจ้าคือ...แม่มดรึ?!”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” นางหัวเราะออกมาเบา “ฝ่าบาทช่างรอบรู้เสียจริง”
หลังจากได้รู้ตัวตยของอีกฝ่าย โรแลนด์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยนางก็ไม่มือสังหารของบรรดาพี่ชายพี่สาวของเขาล่ะนะ หากเป็นเช่นนั้นเขาไม่มีทางรอดเป็นแน่ “ทำไมแม่มดเช่นเจ้าต้องมายังเมืองห่างไกลทางขุนเขาตอนเหนือด้วยเล่า? ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าได้ยินข่าวมาจากที่ไหนกันแน่ หากแต่เจ้ามาถึงช้าเกินไป ถ้าข้าต้องการจะประหารนางจริง นางน่าจะตายไปนานเสียแล้ว”
“ข้ารู้ หากท่านสังหารนางไปจริง ข้าไม่มีทางมาพูดคุยกับท่านเช่นนี้หรอก...” ไนติงเกลนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง “สันนิบาติแห่งพันธมิตรเหล่าแม่มดไม่ชอบแทรกแซงเรื่องราวทางโลก โดยเฉพาะเรื่องราวภายในของราชวงศ์ ด้วยความสัตย์จริง การที่แม่มดจะสังหารเจ้าชายนั้น ไม่ใช่เรื่องยาก หากแต่ข้าต้องการให้เกียรติความต้องการของเหล่าพี่น้องข้า แต่ถึงอย่างไรก็ตาม หากท่านทำตัวไม่น่าประทับใจล่ะก็ ข้ายังสามารถสังหารท่านลงได้ทุกเมื่อ”
คำขู่ยังดังก้องในหัว โรแลนด์พยายามผ่อนหนักเป็นเบา “แม่มดนางนั้น ยังมีชีวิตและมีความสุขดี”
“ข้าทราบดี และนอกจากนางแล้วยังมีเด็กตัวน้อยอีกคน” นางพงกหัว “ข้ามายังเมืองแห่งนี้ได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว เพียงแค่ท่านไม่ทราบเท่านั้น แต่ข้าเห็นทุกอย่างที่ท่านทำ ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านถึงไม่มุ่งร้ายต่อแม่มด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในนามของเหล่าพี่น้อง ข้าขอขอบคุณ”
“ตั้งแต่อาทิตย์ก่อน...” โรแลนด์นวดหน้าผาก แถม “ทุกอย่างที่ข้าทำถูกดูจับตาดูอยู่?” นั้นมันหมายความว่านางตามเขาอยู่ตลอดเวลา แล้วเหตุใดเขาและทหารองครักษ์ถึงไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย? “พอก่อนเถอะ ข้าว่าเจ้าไม่ได้มาที่นี้เพียงพอกล่าวขอบคุณเป็นแน่ ถูกไหม?”
“ท่านเหนื่อยที่จะพูดกับข้าแล้วรึ?” ไนติงเกลถามพลางถอดผ้าคลุมหัวออก “ดูสิ ใบหน้าข้าไม่เลวร้ายนักหรอก ข้าจะไม่ให้ท่านกลัวหรอกนะ ฝ่าบาท”
นางเกินกว่า”ไม่เลวร้าย” เรียกได้ง่ายๆว่างดงามเลยจะดีเสียกว่า ทันทีที่ผ้าคลุมหลุดออกมา ผมสีทองปลิวไสวร่วงหล่นลงมาราวกับน้ำตก แสงเทียนที่สะท้อนกับเส้นผมทำเขารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย จมูกโด่ง ตาเป็นประกาย ในขณะที่แอนนาและนานะจะมีความเป็นเด็กผสม แต่นางให้ความสวยงามแบบผู้หญิงเต็มวัย ท่ามกลางแสงสลัว เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจนนัก แต่เครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบพอที่จะบอกถึงความสวยของนางอย่างชัดเจน
โรแลนด์เดินทีละก้าวอย่างช้าๆไปหานาง ก่อนท้ายที่สุดจะนั่งอยู่ที่ขอบเตียงข้างๆกัน ไม่ใช่เพราะเขาลุ่มหลงในตัวยาง นั่นมันอันตรายมากเกินไป ไม่ เขาเพียงแค่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเจตนาร้ายแอบแฝง
“เอาล่ะ ทีนี้เจ้าพูดสิ่งที่ต้องการมาเถอะ”
“เห็นได้ชัดว่าท่านไม่ได้กลัวข้าแม้แต่น้อย” เสียงของไนติงเกลเจือความสุขเล็กน้อย “เราทั้งคู่ต่างเคยพบผู้คนที่แสดงออกแตกต่างออกไป… ทุกคนต่างเกลียดชังพวกข้า นั้นเพราะพวกเขากลัว ข้าสามารถเห็นได้จากสายตาของพวกเขา แต่กับท่าน...” นางเอื้อมมือมาลูบแก้มเขาอย่างนุ่มนวลอย่างอดไม่ได้ “โรแลนด์ ในสายตาท่านมีแต่ความอยากรู้”
โรแลนด์กระแอมอย่างประหม่าสองครั้ง ก่อนจะขยับหัวหลบออกมาจากมือของนาง เฮ้ อย่าเปลี่ยนบรรยากาศกันง่ายๆเช่นนี้สิ เมื่อครู่เจ้ายังเป็นมือสังหาร เหตุใดกลับเปลี่ยนท่าทีรวดเร็วเช่นนี้เล่า?
โชคดี ที่อีกฝ่ายก็สงบอารมณ์ตัวเองลงได้รวดเร็วไม่ต่างกัน “ข้ามาที่นี้เพื่อจะบอกว่าข้าต้องการจะพาแอนนาและนานะไปพร้อมกัน”
“ไม่!” โรแลนด์ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ก่อนจะตอบทันควัน ก่อนที่จะกังวลว่าหากปฏิเสธไปห้วนๆเช่นนี้ นางจะขุ่นเคืองขึ้นมาอีก จึงเสริมขึ้น “พวกนางมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ไม่มีใครจะมาทำร้ายนางได้ อีกอย่าง เจ้าจะพาพวกนางไปที่ไหนกัน? ไม่มีที่ใดจะปลอดภัยเท่าที่นี้อีกแล้ว”
“ข้าจะพาพวกนางเข้าร่วมสันนิบาติ ท้ายที่สุดแล้ว ที่นั้นจะเป็นบ้านให้พวกนางเอง” แม้ว่าโรแลนด์จะคัดค้านแต่ไนติงเกลก็ไม่ได้ขุ่นข้องหมองใจ กลับกันนางพูดต่อไปอย่างสงบ “สมาชิกคนอื่นจะเป็นสหาย ไม่จำเป็นต้องกลัวคนประณามหรือมาปองร้าย… ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนตัวอีกต่อไป”
“เจ้าและสมาชิกในกลุ่มไม่มีแหล่งที่อยู่แน่ชัดรึ? เดือนที่แล้วทหารของข้าพบค่ายของเจ้าลึกเข้าไปในป่า รอยเท้าทั้งหลายมุ่งหน้าขึ้นเหนือ… แต่ทิศนั้นไม่มีสิ่งใดนอกจากขุนเขาไร้สิ้นสุด”
“ท่านพูดถูกแล้ว พวกเราซ่อนอยู่ในพงไพร ท่ามกลางขุนเขา สำหรับเราแล้ว ที่นั้นปลอดภัยที่สุด”
“ราวกับคนป่าที่อาศัยในภูเขายามหน้าหนาว ท้ายที่สุดแล้วเจ้าจะปลอดภัยจริงหรือ? น้ำสะอาดเจ้ามีหรือไม่? เสบียงอาหารเพียงพอรึ? ที่หลบภัยอุ่นๆเล่า? เดือนของปีศาจกำลังจะมาเยือนในไม่ช้า ทั่วทั้งภูมิภาคจะเต็มไปด้วยภยันตราย”
โรแลนด์หยุดชะงักลงเมื่อพูดถึงตรงนี้ อะไรกันนะที่บารอฟเคยพูดไว้? ‘มีเพียงภูเขาศักด์สิทธิ์เท่านั้น ที่แม่มดจะพบความสงบที่แท้จริง จุดหมายของสันนิบาติความร่วมมือแห่งแม่มดคือตามหาภูเขานัน้’
นรกเถอะ อย่าบอกนะ…
“หรือว่าเจ้ากำลังตามหาภูเขาศักด์สิทธิ์?”
“ข้าเกรงว่าข้าไม่อาจมอบคำตอบนี้ให้ท่านได้” ไนติงเกลยิ้ม แต่ท่าทางของนางบอกกับโรแลนด์อย่างชัดเจนว่าเขาเดาไม่ผิด
“หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าไม่มีทางเห็นด้วยแน่” โรแลนด์ปฏิเสธแผนการของพวกนางทันที “อีกเพียงแค่สองเดือน โลกภายนอกจะเต็มไปด้วยสัตว์อสูร แม้เจ้าจะหลบเลี่ยงมนุษย์ในเทือกเขาได้ แต่เจ้าไม่มีทางซ่อนตัวเองจากสัตว์อสูรได้เป็นแน่ เอาเช่นนี้เป็นไร แทนที่จะตามหาภูเขาศักดิ์สิทธิ์กลางฤดูหนาว ทำไมพวกเจ้าไม่มาพักที่เมืองชายขอบแห่งนี้เล่า เมื่อฤดูหนาวจากไป พวกเจ้าค่อยออกตามหาอีกครา”
ครั้งนี้ไนติงเกลกลับเป็นฝ่ายตกตะลึง “เหล่าสันนิบาติควรจะย้ายมาที่นี้? ท่าน...เป็นคนที่น่าสนใจยิ่งนัก” นางคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะส่ายหัวในท้ายที่สุด “ฝ่าบาท แม้ท่านจะไม่กลัวเรา แต่คนของท่านนั้นต่างกัน ข้ากลัวว่าเมื่อทุกคนทราบถึงตัวตนที่แท้จริงของเรา คนของโบสถ์จะมาเคาะประตูหน้าปราสาทของท่านเป็นแน่”
ถ้าหากเหล่าแม่มดช่วยให้เราผ่านเดือนของปีศาจไปด้วยดี ทุกคนจะรับรู้ว่าแม่มดไม่ได้เป็นปีศาจ แต่ก่อนที่โรแลนด์จะทันได้เปิดปากพูด ไนติงเกลกลับขัดขึ้นมา
“อีกสาเหตุหนึ่งที่ข้าต้องการพานางทั้งสองไปนั้นเพราะ แอนนากำลังจะกลายเป็นผู้ใหญ่ในไม่ช้า”
“ผู้ใหญ่?”
“ถูกแล้ว” ดูท่านางจะเห็นความสงสัยในแววตาของโรแลนด์ ไนติงเกลจึงอธิบาบเพิ่มเติมอย่างใจเย็น “วัยผู้ใหญ่คืออุปสรรคแรกที่แม่มดทุกนางต้องข้ามผ่าน ยิ่งช้านานไปเท่าไร ยิ่งยากลำบากเท่านั้น โดยทั่วไปแล้วคนมักจะกลายเป็นแม่มดเมื่อยังเยาว์วัยกว่าแอนนานัก ฝ่าบาท ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดเราถึงถูกเรียกว่าร่างจุติของปีศาจ